Spojrzenie trzydzieste.

Lipiec 2018 r.

Dortmund. Niemcy.

  Marco z uśmiechem na twarzy stanął w progu kuchni, skąd idealnie mógł obserwować swoich przyjaciół siedzących w salonie.

Z twarzy Mario od kilku dni nie schodził szczery i szeroki uśmiech, którego powodem nie wątpliwie był fakt, że dowiedział się o ciąży swojej partnerki. Julia również była szczęśliwa co dało się zauważyć, jednak wszyscy wiedzieli, że poza macierzyństwem jej największym marzeniem jest reprezentować swój kraj na Mistrzostwach Świata. Wszyscy mówili jej jednak, że ciąża nie przekreśla spełnienia jej marzeń a może jedynie sprawić, że na boisku pojawi się zdecydowanie mocniejsza, ze zdecydowanie większą motywacją.

Lea i Roman patrzyli na siebie tak, jakby mieli się nie zobaczyć przez następnych kilka miesięcy. Wyglądali na ewidentnie szczęśliwych, wyjątkowo w sobie zakochanych, co Reus niewątpliwie podziwiał. Był dumny ze Szwajcara, który pomimo swoich wątpliwości ostatecznie zaryzykował swoją przyjaźń z Austriaczką, wyznając jej swoje uczucia. Reus oddałby wiele, żeby mieć tyle odwagi co on.

Jego wzrok w ostateczności zatrzymał się na Grecie, która jakby odżywała po pogodzeniu z matką i wieści o zaręczynach Rose z Bastianem. W obecnym położeniu młodej Niemki, każdy pozytyw był na wagę złota. Marco miał nadzieję, że Langer się nie podda i zrobi wszystko, żeby wrócić na klubowe i reprezentacyjne boisko, a limit pecha okaże się już wyczerpany.

  -Marco, telefon Ci dzwoni! – krzyknął Götze spoglądając na wyświetlacz telefonu leżącego na stoliku.

Reus wyrwał się z zamyślenia, sięgając po kuchenną ścierkę, w którą wytarł zawilgotniałe dłonie. W salonie pojawił się po chwili, sięgając po swoją komórkę. Uśmiechnął się lekko, widząc numer należący do jego ojca.

  -Cześć tata, co jest? – spytał, z lekkim uśmiechem goszczącym na jego twarzy.

Nagle zbladł, a z każdym kolejnym słowem usłyszanym w słuchawce telefonu wyraz jego twarzy zmieniał się nienaturalnie, czym najpierw zaciekawił, a później lekko przeraził swoich przyjaciół.

  -Marco, co się stało? – zapytała Julia, gdy Reus przełknął głośno ślinę, opierając się dłonią o jasną ścianę. Niemiecki piłkarz odłożył telefon na blat stolika i dość niepewnym wzrokiem spojrzał w kierunku swoich przyjaciół.

  -Peter miał wypadek, jest w ciężkim stanie… - wyszeptał, marszcząc brwi. -Jadę! – krzyknął po chwili zgarniając kluczyki z komody stojącej tuż za dużą sofą.

  -Zwariowałeś! – krzyknął Roman podnosząc się gwałtownie z sofy, na której siedział wraz z Leą i Gretą. Dostąpił do niego, wyrywając kluczyki do nowego audi. Reus nie krył zdziwienia zachowaniem swojego przyjaciela.

   -W tym stanie sam nie pojedziesz. – dodał Mario rzucając mu wymowne spojrzenie.

  -Jedziemy z Tobą. – skwitował Szwajcar, otwierając przed Marco drzwi przedpokoju. Reus westchnął wiedząc, że nie uda mu się wygrać z przyjaciółmi, którzy chcą dla niego jak najlepiej. Pokiwał im lekko głową, wsunął czarne tenisówki na stopy ozdobione kolorowymi skarpetkami i po chwili razem z nim mieszkanie opuścili Bürki i Götze.

 

    Do szpitala wszedł pewnym krokiem, rozglądając się nerwowo po korytarzu. Wzrokiem szukał swoich najbliższych, którzy zaraz po wiadomości o strzelaninie przyjechali do Dortmundzkiego szpitala. Choć Peter nie był ich rodziną, przez wiele lat spotykał się z Yvonne, co sprawiło, że dla każdego z nich był ważną osobą.

  -Co z nim? – zapytał, gdy stanął obok swojej siostry Yvonne. Kobieta wpatrywała się w szybę, za którą znajdowała się sala operacyjna, w której odbywała się walka o życie Petera Hauera.

  -Postrzelili go na akcji. – powiedziała Melanie wiedząc jak bardzo przejęta i przerażona jest Yvonne. Ona również martwiła się stanem zdrowia, niedoszłego szwagra.

  -Powinnam mu powiedzieć, że Nico to jego syn. On nie może umrzeć… - powiedziała cicho Yvonne wtulając się w ramiona swojego młodszego brata.

  Operacja trwała kilka godzin. Wszyscy czuwali przy sali operacyjnej modląc się o pozytywny jej przebieg. Marco traktował policjanta jak starszego brata i nie wyobrażał sobie tego najbardziej mrocznego scenariusza.

  -Jak czuje się Peter? – zmarszczył brwi słysząc nad swoim uchem głos należący do Grety. Podniósł głowę zdziwiony jej obecnością w szpitalu.

  -Co ty tu robisz? – zapytał, nie kryjąc swojego zdziwienia. Dobrze wiedział jak wiele wysiłku sprawia jej zrobienie kilku kroków przy pomocy kul ortopedycznych i tym bardziej cenił to, co dla niego zrobiła.

  -Ty byłeś przy mnie gdy było beznadziejnie, chcę Ci się zrewanżować. – odpowiedziała uśmiechając się do niego lekko.

Dość niepewnie oparła kule ortopedyczne o jasną ścianę i dość nieudolnie doczłapała się do rzędu krzeseł, na których siedział Reus. Zajęła miejsce obok niego, uśmiechając się do niego delikatnie.

  -Lekarze mówią, że z tego wyjdzie, ale nie wykluczają, że będzie jeździł na wózku do końca życia. – odpowiedział wzdychając głośno.

  -Trzeba wierzyć. – mruknęła cicho, delikatnie chwytając jego dłoń. Uśmiechnęła się do niego niepewnie. -Mieć nadzieję, że wszystko się ułoży. – dodała, opierając głowę na jego ramieniu.

Dużo mu zawdzięczała. Wiedziała, że bez jego pomocy nie byłaby w stanie pogodzić się z matką, czy zasklepić ran przeszłości. Marco Reus był dla niej nie tylko najlepszym przyjacielem, ale i niezwykły oparcie w najgorszych momentach swojego życia.

  -Co powiesz na kawę? – spytał nagle, uśmiechając się do nie niepewnie. Poszerzyła uśmiech na swojej twarzy.

  -Ślimaczym tempem, ale mi się uda. – zaśmiała się sięgając po kule ortopedyczne.

*

  Łukasz z kubkiem gorącej herbaty, otulony ciepłym kocem przysiadł na hamaku. Jego wzrok od razu przykuło niebo, które tego wieczora było niezwykle gwieździste a księżyc świecił wyjątkowo jasno. Uśmiechnął się na ten widok lekko.

Po rozmowie z Reusem, którą odbyli kilka dni wcześniej, w jego głowie brylowało wiele przeróżnych myśli. Wziął sobie do serca słowa swojego przyjaciela. Zdał sobie sprawę, że jego zazdrość o Fabiańską jest bezpodstawna, a on zachowuje się wręcz beznadziejnie. Jednak sądził, że niejeden na jego miejscu postępowałby bardzo podobnie, jeśli nie identycznie.

Jego zdaniem Joanna był wręcz idealna. Ładna, inteligentna, sympatyczna, młodsza od niego. Niezwykle otwarta, zawsze obok najbardziej potrzebujących. Była po prostu niezwykła. Nie mógł nawet obliczyć swojego szczęścia, które po wielu trudnych chwilach i momentach zwątpienia ostatecznie postanowiło zapukać do jego drzwi. Miał nadzieję, że tym razem jego związek będzie trwał jak najdłużej się da, nigdy nie zostanie wystawiony na próbę a oni będą patrzeć na siebie z miłością emanującą z ich oczu, za kilkadziesiąt lat siedząc na dywanie przed kominkiem.

Wierzył, że tym razem może mu się udać wygrać z życiem ten zacięty pojedynek.

  -Wszystko w porządku? – zapytała Joanna, wyrywając Piszczka z zamyślenia. Uśmiechnął się do niej lekko, poklepując miejsce obok siebie.

Fabiańska usiadła obok niego chwilę później, z kubkiem gorącej herbaty zdobiącym jej blade dłonie. W jego ulubionej, szarej bluzie dresowej wyglądała wyjątkowo słodko, przyznał to od razu.

  -Nic. – cmoknął ją w policzek, okrywając jej ramiona dużym kocem.

  -Znamy się nie od dziś… - westchnęła, wbijając w niego dość wymowne spojrzenie. -Mnie nie oszukasz. – dodała, unosząc brwi. Obserwowała go bacznie, czekając na odpowiedź z jego strony.

Już kilka dni wcześniej zauważyła niecodzienne zachowanie swojego partnera. Obserwowała go do dziś bardzo uważnie, zastanawiając się, co takiego siedzi w głowie piłkarza.

  -Marco mnie opieprzył. – bąknął, upijając łyk gorącej herbaty. Fabiańska nie kryła zdziwienia jego komentarzem.

  -Dlaczego? – zmarszczyła brwi.

  -Bo jestem o Ciebie zazdrosny. – zaśmiał się, wywołując u blondynki nie mały szok.

  -Jesteś o mnie zazdrosny? – zapytała.

Nie spodziewała się tego, czego nie dała rady ukryć.

  -A na moim miejscu, byś nie była?

Zmrużyła powieki, unosząc lekko kącik ust ku górze. W sumie Piszczek może i miał trochę racji. Ona również niejednokrotnie łapała się na tym, że z dziwnym uczuciem patrzyła w jego kierunku gdy rozmawiał z młodymi, ładnymi dziewczynami.

  -Ale wiesz, że to nawet urocze… - mruknęła, muskając ustami płatek jego ucha. -Ja o Ciebie też jestem zazdrosna. – dodała, wtulając się w jego tors.

Zaskoczyła go swoim stwierdzeniem. Sądził, że dziewczyna nie ma o co być zazdrosna. Wydawało mu się, że nie jest osobą, o którą mogłaby być zazdrosna nawet przez krótką chwilę.

  -Ty o mnie? – spytał, nie kryjąc zdziwienia.

  -Jesteś sławnym piłkarzem, przystojnym, dość bogatym, sympatycznym i kręci się wokół Ciebie wiele, ładnych dziewczyn. – skwitowała, topiąc swoje usta w jego wargach.

Była wdzięczna losowi za to, że złączył ich drogi ze sobą. Była z nim wyjątkowo szczęśliwa, będąc jego partnerką. Czuła się przy nim jak księżniczka, która znalazła swojego księcia z bajki. Choć nigdy nie myślała o Piszczku, jak o swoim partnerze, to teraz z biegiem czasu nie żałowała niczego co wydarzyło się w jej dotychczasowym życiu, jeśli miało być jedynie prologiem do dalszych rozdziałów, zdecydowanie lepszego i szczęśliwszego życia.

*

 

 Paryż. Francja.

Sonia rękawem wełnianego swetra otarła policzek ozdobiony łzami. Słysząc ciche pukanie do drzwi podniosła się ociężale z sofy i skierowała się do niewielkiego przedpokoju, małego mieszkania przy Bulwarze Saint – Germain. Nie wiedziała co powinna zrobić, czym zająć się w obecnej sytuacji. Miała totalny mętlik w głowie i nie sądziła, żeby miało się to zmienić, zwłaszcza teraz, gdy okazało się, że diagnoza polskich onkologów okazała się trafna.

Nie spodziewała się żadnych gości i nie miała ochoty na żadne spotkania.

Otworzyła drzwi i zdziwiona na progu swojego mieszkania dostrzegła Wojciecha Szczęsnego, z bukietem jej ulubionych kwiatów. Kolorowych tulipanów.

  -Mogę? – spytał, uśmiechając się do niej lekko. Pokiwała mu niepewnie głową, wpuszczając go do środka. -Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. – dodał, stając niepewnie w małym salonie połączonym z jej niewielką sypialnią przesuwnymi drzwiami.

Gdy od Artura Boruca dowiedział się o chorobie blondynki, nie mógł w to uwierzyć. Takiego scenariusza niewątpliwie się nie spodziewał. Nie miał do niej nawet pretensji o to, że mu nie powiedziała, był jednak ciekaw czy w ogóle zamierzała go o tym poinformować.

  -Nie przeszkadzasz. – westchnęła cicho odbierając od niego bukiet kwiatów związany kolorową wstążką. Włożyła je do wąskiego, błękitnego wazonu, do którego wlała wodę wchodząc do kuchni. Szczęsny poszedł jej śladem, stając w progu równie małego pomieszczenia co reszta mieszkania.

  -Zamierzałaś mi powiedzieć? – spytał nagle, dość pretensjonalnym głosem. Spojrzała na niego niepewnie, opierając się o kuchenny blat.

Tego obawiała się chyba najbardziej. Pretensji, wyrzutu ze strony swoich przyjaciół. Zwłaszcza Wojtka i Grzegorza, których znała od wielu lat i z którymi łączyło ją wiele niezwykłych wspomnień.

  -A po co? – spytała, wzruszając ramionami.

  -Chociażby przez to, co nasz łączyło. – rzucił wymownie na nią spoglądając. Boruc odwróciła wzrok, wbijając go w niewielki, kwadratowy stół przy którym, każdego dnia spędzała sporo czasu.

  -Napijesz się czegoś? – zapytała nagle, próbując powstrzymać tym samym Szczęsnego od powrotu do przeszłości.

  -Nie. – odpowiedział, robiąc kilka kroków w jej stronę. -Dlaczego mi nie powiedziałaś? – spytał cichym głosem, chwytając jej podbródek tak, aby wbiła w niego swój wzrok. Przejechał palcami po jej policzku, na którym nadal widniały pojedyncze, uronione przez nią łzy.

  -Wojtek, a co to by zmieniło? – spytała, wzdychając głośno.

  -Przyjaźniliśmy się, kiedyś nawet doszło do czegoś więcej, nie sądzisz, że powinienem był wiedzieć? – zapytał z wyczuwalnym w głosie żalem.

  -Musiałam najpierw się z tym pogodzić. – odpowiedziała dość cicho. -I przygotować się do …

  -Nie umrzesz! – powiedział wchodząc w jej słowo, ostrym głosem nie znoszącym sprzeciwu. -Rozumiesz?! – spytał nieco ciszej opierając swoje czoło na jej czole.

  -Gdyby to było takie łatwe. – mruknęła, wtulając się po chwili w jego tors.

*

Warszawa. Polska.

Westchnął, uśmiechając się lekko w kierunku młodej recepcjonistki, która podała mu właśnie klucz do jednego z hotelowych pokoi, w którym miał spotkać się z prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej i nowym trenerem reprezentacji - Jerzym Brzęczkiem.

  -Robert?

Lewandowski zmarszczył brwi słysząc znajomy sobie ton głosu. Odwrócił się a szeroki uśmiech wkradł się na jego twarz, gdy dostrzegł dawno nie widzianą blondynkę.

Wyglądającą zupełnie tak, jak podczas szkoły średniej, gdy razem z Zuzanną Korcz tworzyli niezwykle zgrane trio.

  -Mania, ile się nie widzieliśmy? – spytał, unosząc lekko brwi. Kobieta zaśmiała się cicho.

  -Z osiem lat, odkąd Robert Lewandowski stał się niekwestionowaną gwiazdą piłki nożnej. – rzuciła, z uśmiechem na twarzy.

  -Nie bądź złośliwa. – zaśmiał się, dając blondynce pstryczka w nos.

  -Nie jestem. – odpowiedziała. -Jestem dumna ze swojego najlepszego przyjaciela. – dodała, klepiąc go po ramieniu.

  -Masz może chwilę czasu? – spytał. Chciał dowiedzieć się wielu rzeczy z jej życia, porozmawiać o planach na przyszłość i przy okazji spróbować wyciągnąć z niej coś na temat Zuzanny Korcz, ich przyjaciółki, jego pierwszej dziewczyny, która nadal bardzo go obchodziła.

  -Kończę za godzinę, jeśli chcesz możemy się przejść po starówce. – podrzuciła, spoglądając na zegarek zdobiony jej nadgarstek. Skinął jej głową, posyłając lekki uśmiech. Blondynka cmoknęła go w policzek i zniknęła w długim, wąskim korytarzu.

  Z bambusowymi kubkami chłodnej już kawy spacerowali bulwarami wiślanymi. Co jakiś czas, ktoś ich zatrzymywał prosząc mężczyznę o wspólne zdjęcie czy autograf. Blondynka patrzyła na niego z uśmiechem na twarzy, ciesząc się, że jej licealny, najlepszy przyjaciel jest szczęśliwy. Kiedyś miała nadzieję, że każde z nich odniesie życiowy sukces, zajdzie daleko i będzie mogło być z siebie dumne. W pewnym sensie wszyscy dokądś doszli, choć nie każdy tak samo daleko.

  -Mieliśmy wybrać się z chłopakami na wasz mecz w Monachium, ale ostatnio nam się nie przelewa… - westchnęła przysiadając na jednej z ławek, z której mieli idealny widok na Stadion Narodowy. Lewandowski zmarszczył brwi przyglądając się Jabłońskiej. Zapamiętał ją właśnie taką jaką była teraz. Uśmiechniętą, zawsze pomocną i wyjątkowo skromną.  

  -Macie problemy finansowe? – spytał.

  -Trzy miesiące temu bank, w którego oddziale Rafał był dyrektorem zniknął z Polski a mój mąż dostał wypowiedzenie i odprawę. Budujemy dom pod Warszawą i wszystkie pieniądze w niego wkładamy. Co prawda Rafi pracuje, ale społecznie jako trener piłki nożnej. – wywróciła oczami, wywołując uśmiech na jej twarzy.

  -Będzie dobrze. Rafał zawsze był obrotny. – rzucił, klepiąc przyjaciółkę po ramieniu. Męża Jabłońskiej też pamiętał z czasów szkolnych. Był od nich dwa lata starszy, ułożony, kulturalny i imponował nie tylko żeńskiej części ich dość sporej, bardzo różnej paczki.

Zawahał się nagle, jakby studiował, każde słowo, które chciał wypowiedzieć.

   -A co u Zuzy?

Maria westchnęła, smutniejąc ewidentnie, co jedynie dało Lewandowskiemu dodatkowo do myślenia.

Zuzanna Korcz była jego pierwszą dziewczyną. Ku swojemu obecnemu zdziwieniu, zainteresował się brunetką dopiero w momencie, w którym strzeliła piękną bramkę przeciwko jego drużynie podczas szkolnego turnieju charytatywnego. Zaimponowała mu a fakt, że podzielała jego pasję przeważał na jej korzyść. Kilka tygodni później oficjalnie zostali parą, którą byli przez ponad cztery lata.

Nie wiedział kiedy coś się wypaliło, sprawiło, że stali się sobie tak bardzo obcy. Sądził jednak, że największym powodem takiego stanu rzeczy była beznadziejna kontuzja, która nie pozwoliła Korcz zabłysnąć w Bundeslidze, wtedy gdy Borussia Dortmund otworzyła przed nią swoje drzwi. To wtedy zaczęli się kłócić, przestali ze sobą normalnie rozmawiać, a chłód był jednym z synonimów ich relacji.

  -U niej też nie jest zbyt kolorowo…

  -To znaczy? – spytał.

  -Jakiś czas temu poznała faceta, dała się uwieść. – Maria westchnęła głośno. -Najpierw jeden kredyt, drugi, trzeci, pożyczka, mówił, że potrzebuje pieniędzy.

  -Ma długi? – zapytał, ewidentnie przejęty tym, co usłyszał.

  -Pół miliona… - westchnęła, zaskakując kwotą Lewandowskiego.

  -To cienko…

  -W dodatku nie chcę niczyjej pomocy. – dodała, kręcąc głową.

  -Gdzie mieszka? – zapytał, po chwili ciszy.

  -W Ustrzykach u babci Józi. – odpowiedziała.

Choć wiedział, że tamten rozdział życia zamknął w momencie zawarcia związku małżeńskiego z Anną to mimo wszystko, o przeszłości nie łatwo było ot tak zapomnieć.  

*

Dortmund. Niemcy.

 Lea przysiadła na drewnianym stopniu schodów, wpatrując się w test ciążowy zrobiony kilka minut wcześniej.

  -Coś się stało? – spytała Julia, wychodząc z kuchni z kubkiem herbaty. Zmarszczyła brwi dostrzegając niecodzienną minę swojej przyjaciółki.

  -Myślałam, że …

  -Ej, będziecie mieli gromadkę cudownych dzieci. – powiedziała, obejmując ją ramieniem. Uśmiechnęła się nieznacznie w kierunku Austriaczki.

  -A ty jak się czujesz? – spytała, patrząc wymownie na jej lekko zaokrąglony brzuch.

  -Dobrze. – odpowiedziała, a szeroki uśmiech zagościł na twarzy Julii Wagner.

###

Trzydziestka przed Wami...

Mam nadzieję, że spodoba się tak jak wszystkie potrzebne. 

Co sądzicie o nowych wątkach? Nie mogę doczekać się waszych opinii.

Pozdrawiam gorąco.

Buziaczki ;)