Spojrzenie dwudzieste trzecie.

~*~

Maj 2018 r.

Dortmund. Niemcy.

  Delikatnie promienie słońca wpadały do dużej, przestronnej sypialni przez niedokładnie zasłonięte beżowe żaluzje w dużych oknach wychodzących na pełen przeróżnych kwiatów doniczkowych balkon. 

Blondynka przewróciła się na bok a jej twarz zdobił delikatny, błogi uśmiech do momentu, w którym nie natrafiła na pustą poduszkę w aksamitnej poszewce. Otworzyła oczy zaskoczona faktem, że nie obudziła się w łóżku obok mężczyzny u którego boku zasypiała późnego wieczora. Uniosła się na łokciu, rozglądając się wokoło. 

Na kremowym fotelu stojącym tuż obok przesuwnych, drewnianych drzwi prowadzących do dziecięcego pokoju leżały ułożone w idealną kostkę czarne, wytarte spodnie jeansowe i szara bluza z kapturem, w której poprzedniego dnia Piszczek wrócił z wyczerpującego treningu. Książka, którą w nim czytała podczas, gdy usypiał dwójkę maluchów śpiących spokojnie w przestronnym pokoju podzielonym kolorowym materiałem na dwie prawie równie części, nadal leżała tak jaką ją zostawiła, nieco zasłoniętą ciemnym, ciepłym kocem. 

Zmarszczyła brwi, odrzucając powolnie ciepłą kołdrę przesiąkniętą mocnym zapachem perfum Łukasza z wyczuwalną nutką rumu i tataraku. Postawiła bose stopy na chłodnej, drewnianej podłodze, gdy drzwi sypialni skrzypnęły a w jej progu stanął szatyn w jasnym podkoszulku i szarych spodniach dresowych. 

Fabiańska nie ukrywała zaskoczenia, gdy dostrzegła jego skupienie na zajętych dłoniach, w których znajdowała się duża, drewniana taca zapełniona śniadaniem, które dla nich przygotował. Uśmiechnęła się lekko, gdy napotkała jego niepewne spojrzenie. Usłyszała jak oddycha głęboko stawiając tace na niskim stoliku stojącym tuż obok drzwi balkonowych w towarzystwie dwóch materiałowych puf. 

Obserwowała go bardzo uważnie. Zaskakiwał ją każdego kolejnego dnia od momentu, w którym oboje postanowili wyznać sobie uczucia. 

Musiała przyznać, że był niezwykły pod każdym względem. Czuły, w każdym pocałunku, którym ją obdarzał. Uśmiechnięty, za każdym razem gdy z jej twarzy uśmiech znikał pod wpływem złego dnia. Nieśmiały, gdy siedząc obok niej po prostu chciał się przytulić. Był niezwykły i dopiero teraz widziała to tak dobrze, patrząc na niego z nieco innej perspektywy niż robiła to dotąd. Nie dziwiła się Matyldzie, że zakochała się w tym mężczyźnie, który i dla niej stał się kimś znacznie ważniejszym niż dotąd. 

   -Wyspałaś się? – spytał podając jej kubek z gorącą, parującą kawą. Pokiwała mu twierdząco głową uśmiechając się przy tym delikatnie. -Zrobiłem jajecznicę i mam nadzieję, że nadaje się do jedzenia. – zaśmiała się słysząc niepewność w jego głosie, gdy przysiadł na pufie i omiótł spojrzeniem tacę z przygotowanym przez siebie wcześniej posiłkiem. 

Joanna przygryzła wargę, podnosząc się z łóżka. Wyglądała uroczo ubrana w słodką piżamę, którą pani Piszczek podarowała jej na święta Bożego Narodzenia. Bardzo ją lubiła, czego nie dało się nie zauważyć. 

Zaskoczyła go, gdy bez słowa złożyła na jego ustach pełen pasji pocałunek, który po upływie chwili oddał wkładając w niego tyle samo uczucia, co blondynka. Oderwali się od siebie, gdy do ich uszu dobiegł płacz Filipa. Joanna zaśmiała się cicho opierając swoje czoło na czole Piszczka. Oddychała głęboko wpatrując się w jego roześmiane tęczówki. 

  -Zaraz wrócę. – szepnęła i chwilę później stała już przy łóżeczku swojego synka. 

Łukasz obserwował ją bardzo uważnie napawając się mocnym aromatem mielonej kawy zaparzonej kilka minut wcześniej. 

Myślał, że po śmierci Matyldy będzie miał już tylko pod górę, pod wiatr z zacinającym gęsto deszczem. Teraz z biegiem czasu miał coraz większą nadzieję na to, że będzie już tylko lepiej i nic złego już się nie przytrafi, zarówno jemu, jak i Joannie. 

Uśmiechnął się lekko, gdy blondynka wyciągnęła z łóżeczka swojego synka nucąc mu bardzo dobrze znaną sobie melodię kołysanki. Dobrze wiedział, że była szczęśliwa, mimo tego, że ojciec jej dziecka nawet nie kwapił się nim interesować. Była silna i dało się to wychwycić, w każdej sytuacji, która mogłaby wskazywać na załamanie życiorysu. Nie poddawała się i nigdy nie odpuszczała dopóki nie osiągnęła, tego co chciała osiągnąć. Tym mu imponowała już wcześniej, jeszcze gdy była nastolatką. Mógł wprost powiedzieć, że była cichą bohaterką nie tylko jego, ale i innych przyjaciół, którzy w jej życiowej hierarchii zajmowali wysokie miejsce. Podziwiał ją i to raczej w najbliższym czasie nie miało ulec zmianie. 

Potrafiła nim wstrząsną, używając nie wielu słów uderzających idealnie w sam środek jego honoru i dumy. Potrafiła sprawić, że uśmiech pojawiał się na jego twarzy po przegranym meczu, albo doznanej kontuzji. Wspierała go na każdym kroku, w każdej chwili. Była niczym tęcza rozświetlająca niebo po brzemiennej w skutkach burzy. Była niezwykła i wiedział o tym bardzo dobrze. 

  -Zasnął, ale znając go to nie na długo. – wyrwała go z przemyśleń swoim aksamitnym cichym głosem. Opadła na pufę a jej twarz zdobił lekki uśmiech. Zlustrowała tacę spojrzeniem, po czym sięgnęła po tost posmarowany brzoskwiniowymi powidłami, zrobionymi przez jej mamę. Zmarszczyła brwi dostrzegając jego spojrzenie na sobie. -Co? – zapytała, nieco zdziwiona. 

Piszczek pokiwał przecząco głową uśmiechając się przy tym lekko a jego wzrok cały czas lustrował jej osobę. Sięgnął po pojedynczy kwiat czerwonej róży leżący pomiędzy kolejnymi beżowymi naczyniami. Wyciągnął go w jej stronę sprawiając, że dotąd lekki uśmiech na jej twarzy zwiększył swoje rozmiary. 

  -Powiem Ci szczerze, jeśli przyrzekniesz mi, że nie będziesz się śmiała. – rzucił w pewnym momencie bardzo poważnym głosem. Joanna odłożyła kwiat na drewnianą podłogę i nieco skonsternowana przeniosła na szatyna swoje spojrzenie. Zdanie, które od niego usłyszała sprawiło, że uniosła brwi uważnie się mu przyglądając. 

   -Przyrzekam. – odpowiedziała dość niepewnym głosem. Obawiała się jego słów? 

Łukasz wziął głęboki oddech odkładając na blat niskiego stolika swój kubek z kawą. 

   -Myślałem, że po śmierci Matyldy już się nie podniosę, że nic nie będzie już miało sensu… - urwał, patrząc na nią niepewnym spojrzeniem. Chwycił niepewnie jej dłoń, równie niepewnie patrząc w jej zdziwione tęczówki. -Dałaś mi nadzieję na to, że może być inaczej, że życie znów może mieć sens, że mogę napisać nowy rozdział swojej historii. Że mogę znów kogoś kochać. – dodał cicho, wpatrując się w nią tak, jak gdyby poza nią nie było nikogo i niczego innego. 

Oczy Joanny zaszły łzami. Takiego wyznania się nie spodziewała. Wzruszyła się i dostała swoistego rodzaju dowód na to, że ten związek może trwać na dobre i na złe, w każdym momencie pokręconego życia. Dowód na to, że na miłość trzeba czekać tak długo dopóki nie zapuka do naszych drzwi. 

  -Kocham Cię. – powiedziała, nie panując nad łzami, które ozdobiły jej policzki. Łukasz zaśmiał się muskając ustami jej dłoń. 

   -Ja Ciebie też. – szepnął, posyłając jej uroczy uśmiech.

***

Następny dzień …

Monachium. Niemcy.

  Greta Langer zatrzymała się tuż przed słupkiem bramki a piłka, którą kopnęła znalazła się za linią końcową boiska w Monachium. Przeklęła się w myślach. Miała idealną, stu procentową sytuację, którą kolejny raz już w tym meczu zepsuła. 

Uśmiech Julii Wagner, posłany w jej kierunku nie dodał jej zamierzonej otuchy, nie wywołał zamierzonego efektu. Langer bez słowa, bez zbędnego spojrzenia odbiegła w kierunku połowy boiska, zajmowanego przez jej zespół. 

Nie typowe zachowania napastniczki Borussi Dortmund przykuło uwagę zarówno zawodniczek klubu z Monachium, jak i Dortmundu. Wszystkie znały bowiem Gretę Langer z zupełnie innej strony.

   -Co się z nią dzieję? – Sabine Krauz, bramkarka Bayernu spojrzała zdziwionym wzrokiem na Julię, odprowadzającą spojrzeniem Gretę. 

   -Sęk w tym, że nie wiem. – bąknęła, posyłając wysokiej brunetce smutne spojrzenie. Nie na żarty zaczynała martwić się przyjaciółką, która z dnia na dzień zaskakiwała wszystkich, nawet samą siebie. 

Końcowy gwizdek średniego wzrostu blondynki sprawił, że Greta Langer bez słowa, szybkim krokiem skierowała się do tunelu prowadzącego w kierunku szatni jej drużyny. 

Czuła na sobie wszystkie pytające spojrzenia. Zdziwione wyrazy twarzy przyjaciółek, dziennikarzy i trenerki. Joanna ze zmrużonymi oczami odprowadzała Gretę wzrokiem zastanawiając się co takiego dzieje się w jej życiu i o czym nie postanowiła im powiedzieć. 

   -Martwię się o nią. – rzuciła Lea zdejmując swoje rękawice. Joanna rzuciła jej porozumiewawcze spojrzenie. Obie wiedziały jak dużo w życiu przeszła już Greta i jak łatwo było znów zatrząść jej kruchym życiorysem. -Bardzo. – dodała ciszej. Fabiańska westchnęła. Zgadzała się w stu procentach z obawami swojej rówieśniczki. 

Stephanie Meyer, która jako kapitanka Monachijskiej drużyny siedziała na trybunach bardzo uważnie obserwowała Gretę Langer. Nie tylko ze względu na jej wpływ na Marco, ale i jej niecodzienne zachowanie. Meyer bowiem znała Langer jako uśmiechniętą, nie poddającą się dziewczynę, z którą jej dzisiejsza odsłona nie miała zupełnie nic wspólnego. Obawiała się, że może to myć prognostykiem huraganu, jaki miałby rozpętać się w życiu młodej i cholernie uzdolnionej zawodniczki. 

Podniosła się z miejsca, poprawiając cienką, klubową kurtkę, która gołym okiem była na nią kilka rozmiarów za duża i ewidentnie mogła należeć do jej partnera. Wpływ miał na to na pewno ciążowy brzuch, który mimo wszystko Meyer chciała chronić przed aparatami fotoreporterów. Uśmiechając się do kolejnych mijanych przez nią osób kierowała się w stronę szatni, gdzie jej klubowe koleżanki przełykały gorzką pigułkę po porażce w meczu, który skończył się kilka minut wcześniej. Dwie efektowne bramki zdobyte przez Julię Wagner i Sofię Schweinsteiger, obie przy asyście Grety Langer, która błądziła w myślach każdej z nich, mocno zaintrygowanych zachowaniem młodej szatynki. 

Na widok Julii Wagner, szeroki uśmiech zagościł na twarzy przyszłej mamy. Stephanie bardzo lubiła i niewątpliwie ceniła byłą i obecną partnerkę Mario Götze, która niejednokrotnie udowodniła na boisku, że ma wielki talent, który szlifuje co wpływa na jej obecną dyspozycję i liczbę strzelonych bramek, zarówno w barwach klubowych, jak i reprezentacyjnych. 

  -Jak mała, wytrzymała cały mecz? – spytała sięgając po swój bidon, który fizjoterapeuta zostawił na ławce rezerwowych. Meyer uśmiechnęła się lekko przejeżdżając dłonią po brzuchu, którego spod kurtki Matsa nie było widać. 

  -Wytrzymała i po cichu liczę nawet, że pójdzie w moje ślady. – odpowiedziała, sprawiając, że Wagner zaśmiała się cicho. -Słuchaj, co się dzieję z Gretą? – zapytała, gdy obie schodziły schodami w kierunku szatni. Julia nieco posmutniała słysząc pytanie zadane przez Stephanie. Nie dało się ukryć, że Greta nie była sobą. 

  -Nie wiem i chyba nikt nie wie. – westchnęła opierając się o ścianę z podobiznami piłkarzy Bayernu Monachium. Stephanie poszła jej śladem, siadając jednak na schodku z uwagi na swój stan zdrowia. -Boję się, że zrobi coś głupiego. – dodała cicho, wbijając spojrzenie w szarą posadzkę. Z Gretą łączyła ją przyjaźń, której nie chciała zaprzepaścić. Miała nadzieję, że tak się nie stanie. 

  -Ma przyjaciół, nie zrobi nic głupiego. – powiedziała uśmiechając się lekko w kierunku Julii. 

  -Mimo wszystko, nie byłabym tego w stu procentach pewna. – westchnęła. Stephanie dostrzegła niepewność w jej spojrzeniu, wychwytując jednocześnie niepewność w jej głosie. 

Sytuacja wydawała się być naprawdę skomplikowana i obie piłkarki bardzo dobrze o tym wiedziały.

   -Może trzeba z nią porozmawiać? – zasugerowała. Wagner jedynie cicho westchnęła. Odpowiedz na pytanie Stephanie było bardzo proste, Greta nie chciała rozmawiać z nikim, nawet z Rose, która z niepewnością obserwowała ją z linii bocznej boiska przez cały mecz. 

   -Próbowałyśmy, bez sukcesu. – powiedziała, w momencie, w którym drzwi szatni się uchyliły i w pomieszczeniu stanęła Joanna. Posłała Meyer lekki uśmiech kierując się w ich stronę. 

   -Julia idź się przebierać, bo Cię tu zostawimy. – zaśmiała się stając obok szatynki. Wagner zasalutowała jej niczym żołnierz swojemu dowódcy i zniknęła za drzwiami prowadzącymi do szatni.

 -Jak się czujesz? – spytała kierując swoje pytanie do Stephanie. Meyer posłała jej delikatny uśmiech, gdy blondynka usiadła obok niej. 

 -Dobrze, ale to dopiero początek ciąży. – powiedziała, wbijając w blondynkę swoje spojrzenie. Jako ginekolog była dla napastniczki skarbnicą wiedzy w sprawach związanych z dziewczynką rozwijającą się pod jej sercem. 

 -Najgorsze będą ostatnie tygodnie, co jako ginekolog mogę Ci zagwarantować. – zaśmiały się obie w tym samym momencie. Tak, Joanna pierwszy raz od początku swojej ginekologicznej kariery mogła powiedzieć to na własnym przykładzie. 

  -Ale chyba warto? – zadała to pytanie bardziej do siebie niżeli do niej, choć chciała usłyszeć odpowiedź blondynki. 

  -Bardzo. – odpowiedziała cicho a jej twarz zdobił szeroki uśmiech. Była szczęśliwą matką, która za swojego synka oddałaby wszystkie dobrodziejstwa tego świata. Była szczęśliwą kobietą, która znalazła swój mały azyl u boku przyjaciela swojego brata. Miłość do Łukasza Piszczka, która rodziła się w niej od wielu długich miesięcy, zupełnie dla niej nieświadomie. -Może kiedyś nas odwiedzicie? – spytała w pewnym momencie Fabiańska. Meyer uśmiechnęła się lekko. 

  -Wpadniemy. – odpowiedziała pewnie. 

  -Trzymam Cię za słowo. – zaśmiała się, grożąc piłkarce palcem przed nosem. Stephanie poszła jej śladem, aby po chwili położyć głowę na jej ramieniu.

***

   -Dlaczego nie powiedzieliście wcześniej? – Anna Lewandowska postawiła przed Łukaszem wysoką szklankę z wodą gazowaną, cytryną i dwoma liśćmi mięty. Podziękował jej posyłając lekki uśmiech, choć wiedział, że pretensja żony Roberta jest podstawna. Z Joanną byli razem ponad półtora tygodnia i jak dotąd żadne z nich nie obwieściło tego nikomu.

   -W sumie to sam nie wiem. – zaśmiał się upijając łyk napoju. Anna usiadła obok niego na dużej, ciemnej kanapie w salonie swojego domu na obrzeżach Monachium. Kibicowała im, jak nikomu nigdy wcześniej wiedząc, że ta dwójka na szczęście zasługuje jak nikt inny. -Przepraszam Cię. – rzucił po chwili, dostrzegając jej spojrzenie. Anna zaśmiała się cicho. 

   -Przestań, nie masz za co. 

   -Chyba byliśmy za bardzo skupieni na sobie. – powiedział po chwili, w momencie, w którym w salonie pojawił się Robert, któremu udało się uśpić zarówno swoją córkę jak i synów Joanny i Łukasza. Opadł na sofie obok swojej małżonki wydając przy tym z siebie charakterystyczny dźwięk. Ania rzuciła mu wymowne spojrzenie, które Piszczek skomentował cichym chichotem. 

   -Widać, że to dało Ci pozytywnego kopa. – skomentował Robert, sięgając po herbatnik z czekoladą leżący na metalowej tacy w kształcę liścia klonu. -Kwitniesz stary. – dodał klepiąc go po ramieniu. Lewandowska przewróciła oczami, wzdychając głośno. 

   -Jest niezwykła, ale… - urwał wbijając spojrzenie w jedną z ramek ze zdjęciami stojącymi nad kominkiem. Anna i Robert rzucili sobie porozumiewawcze spojrzenie, po czym oboje wbili wzrok w Piszczka. 

   -Ale? – zapytała niepewnie Anna. 

   -Jeśli w pewnym momencie mnie zostawi? Stwierdzi, że to jednak nie to? – wbił w nich pytające spojrzenie, przepełnione czymś dziwnym, czymś czego wcześniej nie widzieli. -W końcu jestem od niej starszy i jako piłkarz chyba już powoli zmierzam na emeryturę. – wzruszył ramionami, wzdychając, zupełnie nieświadomy, że Joanna stoi tuż za nim. Robert westchnął odwracając głowę w kierunku drzwi balkonowych, uśmiechnął się lekko dostrzegając blondynkę stojącą w progu dzielącym dom od dużego balkonu wychodzącego na idealnie utrzymane podwórze. 

   -Kocha Cię. – stwierdził, obejmując ramieniem swoją żonę. Ania uśmiechnęła się do niego lekko. 

   -Skąd ta pewność?

   -Bo Cię kocham. – zmarszczył brwi, odwracając się pewnym ruchem. Nie sądził, że Fabiańska słyszy jego rozmowę i gdzieś z tyłu głowy wolał, żeby tego nie słyszała. -Kocham Cię, idioto. – zaśmiała się siadając obok niego. Piszczek uśmiechnął się niepewnie, co sprawiło, że Joanna jedynie poklepała go po klatce piersiowej. -I nic tego nie zmieni. – dodała, po czym złożyła na jego ustach przelotny pocałunek. 

   -O właśnie bo to ciekawe… - Robert uniósł palec wskazujący, po czym przejechał wzrokiem od Joanny do Anny, opierającej głowę na jego ramieniu. 

   -Co? – spytała szatynka podnosząc głowę i wbijając w niego wymowne spojrzenie. 

  -Jak będziemy starzy, znikną nasze kaloryfery i kasy za piłkę nie będzie to nie przejdzie wam przez myśl, żeby nas zostawić? 

Joanna rzuciła Annie konsternacyjne spojrzenie. Takiego pytanie obie chyba usłyszeć się nie spodziewały.

   -Oczywiście, że tak! – rzuciła ochoczo Anna sprawiając, że obaj unieśli zaskoczeni brwi. -Żartuje przecież. – powiedziała uderzając Roberta w klatkę piersiową. 

   -Obaj jesteście idiotami, jeśli tak sądzicie. – stwierdziła Fabiańska wtulając się w Piszczka, który cmoknął ją w czubek głowy. Trzymał je za słowo i wierzył, że to miłość do samego końca a nadzieja podpowiadała mu, że potrwa dłużej niż w przypadku Matyldy.

***

Dortmund. Niemcy.

  -Boję się o Gretę. – Julia wtuliła się w tors Mario, który jak dotąd śledził swoim wzrokiem migające klatki na ekranie dużego telewizora wiszącego na ścianie średniej wielkości salonu w mieszkaniu, które dzielił z Reusem. 

Marco skupiony na notatkach, które dostał od profesorów podniósł wzrok wbijając go w Julię ewidentnie przejętą dziwnym zachowaniem przyjaciółki i współlokatorki. Udało mu się ukrywać fakt, że Greta nie jest mu obojętna, że łączy go z nią o wiele więcej niż dotąd myślał. On również przejmował się niecodziennym zachowaniem Langer, z resztą chyba tak jak każdy. 

  -Może powinniśmy pójść do niej wszyscy i spróbować z nią pogadać. W końcu będzie musiała nam powiedzieć, co się dzieję. 

Julia i Marco wbili swoje spojrzenia w Mario, którego głos odbił się głośnym echem od jasnych ścian pomieszczenia. Musieli przyznać mu rację, bo w jego słowach było jej naprawdę bardzo wiele. Choć Greta skrupulatnie ukrywała przed nimi fakty ze swojego życia, musieli zainterweniować w głównej mierze mając na uwadze fakt, jak wiele już do tej pory w życiu przeszła. 

  -Chodźmy. – aksamitny głos Julii sprawił, że obaj uśmiechnęli się do niej lekko. Marco odłożył na komodę stos kartek zapisanych różnego charakteru pismem, Mario natomiast wyłączył telewizor podnosząc się z kanapy. 

W mieszkaniu piętro niżej, byli raptem po kilku minutach. Panowała w nim totalna ciemność i tylko z jednego z pokoi wydobywało się stłumione przez abażur lampy światło. Wagner poszła przodem biorąc głęboki oddech. Wiedziała, że tym razem nie odpuści do póki nie dowie się co stało się w życiu Grety w ciągu kilku ostatnich dni. 

Pchnęła drzwi, które swoim skrzypnięciem wyrwały z zamyślenia Gretę skuloną w rogu swojego pokoju. Zmarszczyła brwi dostrzegając w progu Julię, Mario i Marco z niezbyt tęgimi minami.

   -Coś się stało? – zapytała nie kryjąc zaskoczenia ich widokiem w progu swojego średniej wielkości pokoju. 

   -To ty nam na to pytanie odpowiedź. – zdeterminowany ton głosu Mario odbił się w jej głowie echem. Zdawała sobie sprawę, że nie uda jej się dłużej ukrywać przed nimi swoich trosk. Byli jej przyjaciółmi i ich zainteresowanie nią było oczywiste, ona jednak nie potrafiła ot tak wyznać im swoich problemów. 

   -Przyjaźnimy się. – Reus wbił w nią wyczekujące spojrzenie, którego choć chciała uniknąć, to nie potrafiła spuścić z nich swojego wzroku. 

   -Chcemy Ci pomóc. – dodała Julia próbując opanować drżący głos. Greta zaśmiała się gorzko, wywołując zdziwienie na ich twarzach. 

   -Mnie się nie da pomóc. – rzuciła, podnosząc się z podłogi okrytej futrzanym dywanem. -Nie da. -dodała, stając naprzeciw Julii. Jej policzki nadal zdobiły łzy, których w ciągu ostatnich dni wylała już hektolitry. 

   -Co się stało? – spytał Götze zaskoczony jej widokiem. 

Greta pociągnęła nosem, a w jej oczach zaszkliły się łzy aby po chwili krążyć po jej policzkach. Julia przełknęła ślinę a Mario nie spuszczał wzroku z przyjaciółki. Objął Julię w pasie, czekając na odpowiedź jaką szatynka udzieli na zadane przez niego pytanie. 

   -Mama wychodzi z więzienia. – wyszeptała patrząc wprost w Marco. Julia rzuciła Mario smutne spojrzenie. Teraz wiedziała dlaczego Greta aż tak się w sobie zamknęła. Miała do siebie samej pretensje, że nie zareagowała stanowczo już pierwszego dnia. 

Reus zrobił kilka kroków w jej stronę a jego spojrzenie przeszywało ją na wskroś. Bez słowa wtuliła się w jego tors. Westchnął cicho opierając brodę na czubku jej głowy, przytulając ją do siebie. 

Mario i Julia patrzyli na nich niczym zahipnotyzowani. Myśleli, że Greta w końcu znajdzie spokój, ułoży sobie życie zapominając o zbędnym życiowym bagażu. Niestety, podstępny los rzucił pod jej nogi kolejną z kłód, tym razem wielkiego kalibru, której sama niestety nie ominie. 

    -Pomożemy Ci przez to przejść. – powiedziała Julia ocierając łzę, która spłynęła po jej policzku. Greta spojrzała na nią niepewnym wzrokiem, który na krótko przeniosła na Mario, który uśmiechnął się do niej lekko. 

   -Nigdy o tym nie zapominaj. – dorzucił Mario, chwytając lekko jej dłoń. Uśmiechnęła się niepewnie ale z nadzieją, że ich słowa mogą mieć sens, odzwierciedlenie w rzeczywistości. 

   -Nigdy. – dodał Marco całując ją w czoło. 

Teraz wiedział, że zależy mu na niej i zrobi wszystko, żeby była szczęśliwa nawet jeśli w jej szczęściu nie byłoby dla niego miejsca.

~ ~ ~

Udało się! 

Mogę odetchnąć z ulgą, bo udało mi się wstawić ten rozdział, oczywiście jak zwykle to u mnie bywa, z dość wyraźną obsuwą. ;)

Mam nadzieję, że choć trochę nadrobiłam długością? 

Do końca opowiadania już na prawdę bliżej niż dalej (ok.7 rozdziałów) i obiecuję, że wszystkie wątki tu poruszone zostaną dokończone. 

Wczoraj był 8 marca, więc życzenia cisną mi się same na usta. 

Chciałabym życzyć wszystkim czytelniczką, przede wszystkim akceptacji dla samych siebie. Najważniejsze jest to, żebyście same siebie kochały, nie wstydziły się swoich zalet, jak i wad. Bądźcie same dla siebie najlepszym przyjacielem, nie bójcie się kochać samych siebie! 

Pamiętajcie, że jesteśmy sobą w stu procentach i nic, ani nikt tego nie zmieni. 

Czekam na wasze opinie co do tego rozdziału i przepraszam za wszelkie błędy, które się tutaj wkradły. 

Pozdrawiam gorąco i czekam na komentarze.